21 oktober 2024

De cd ‘Homemade’ van The Sidekicks die dit jaar uitkwam, is met de meeste stemmen van de vakjury van De Dutch International Blues Foundation de Nederlandse inzending voor de Best Self-Produced CD van The National Bluesfoundation in Memphis (U.S.A.).

Voor de jaarlijkse Best Dutch Blues CD Award kunnen Nederlandse bands hun nieuwe cd bij de Dutch Blues Foundation (DBF) aanmelden. Alle inzendingen worden beluisterd en beoordeeld door een jury die bestaat uit presentatoren van blues-radioprogramma’s en en bluesrecensenten. Uiteindelijk rollen dar aan het eind van het jaar drie nominaties uit, waarop bluesliefhebbers uit het hele land digitaal kunnen stemmen.

Omdat de Dutch Blues Foundation ook lid is van The Blues Foundation in Memphis (U.S.A.), mag de Dutch Blues Foundation elk jaar een Nederlandse CD aanmelden om in aanmerking te komen voor The Best Self-Produced CD. De CD moet uit zijn gekomen tussen 1 november 2023 en 1 oktober 2024.

Onze CD ‘Homemade’ kreeg van de cd jury de meeste punten en is daarmee de Nederlandse inzending voor Memphis. De bekendmaking van de ‘Best Self-Produced CD is op zaterdag 11 januari 2025 tijdens de finale van de International Blues Challenge in Memphis.

Website: https://www.dutchbluesfoundation.nl

 

Tekst: Muziekafdeling Vanderveen Assen

The Sidekicks – Homemade
Onlangs had ik (eindelijk) de eerste encounter met the Sidekicks, drummer Wim die trots meldde dat hun nieuwe album eraan zat te komen. Ik stelde voor om daar een instore aan te hangen en na wat heen en weer appen was de datum vlot geprikt, 11 mei. De mannen hebben een paar mooie maanden voor de boeg waarin ze dit album live gaan spelen. Met 9 songs, die samen voorbij de 40 minuten klokken, heeft deze band een fraai album afgeleverd. Daarbij vermeld ik graag dat ze deze songs zelf geschreven hebben, dat lijkt me toch de ultieme kick dat je dat samen geflikt hebt!
In ‘Last Fool’ geeft Arnout met z’n hammond het startsignaal en schieten ze onder de bezielende leiding van zanger Teo de Haan, uit de startblokken. Met een lekkere vuige sound knalt deze opener je om de oren. Heerlijk ook die damesstemmen die fijn tegengas geven op een verdomd lekker ritme van drummer Wim Entzinger. Lijkt me dat deze song ook de opener van de komende concerten zal zijn, heerlijk! In ‘Birds’ hoor je mooie die transparante sound waarin de zang goed te volgen is. Fraai gitaarwerk van Peter Hummel laat hier deze song vliegen op vleugels van dagdromen en een mooie muzikale wending met een ‘70’s vibe.
In ‘Mirror’ wordt gepleit voor meer verdraagzaamheid met soulvolle stemmen, een fijne bas (Fenno de Boer) een lekker ritme waarin gitaar en drums ons de weg wijzen naar die harmonie, zoals muzikanten dat kunnen… Met ‘Hey Jim’ zetten the Sidekicks een mooi blues ballade op de kaart. Zanger Teo de Haan excelleert hier schitterend met z’n stem en wat te denken van die fraaie gitaarpartij van Peter Hummel. Mooi dat zo’n sentimentele song niet gehinderd wordt door tijd en volledig wordt uitgerold, prachtig!
In het fijn groovende ‘Get Me Out Of Here (Take me Home)’ waarin de loyaliteit aan the right woman een voor mooie twist zorgt, zijn het die stemmen van CT Heida en Inki de Jong die deze song extra smeuïg maken. Geen blues zonder gedonder in de liefde, het is zou oud als de weg naar Rome, luister maar naar ‘You Left Me Standing (You’re So Cold As Ice)’. Dan volgt er weer zo’n lekkere song uit het hart met ‘Keep The Fire Burning’. Zanger Teo legt er z’n ziel in en dat hoor je. Wat ik er zelf tof aan vind is hoe de rest van de band deze song draagt en hoe gitaar en zang hier zo mooi hand in hand gaan in deze heerlijke top-song!
Met het geluid van een regenbui, een akoestisch gitaar wordt één van de mooiste songs op dit album ingeluid. ‘Last Train’ heet deze en heeft een beetje van de vibe van ‘One’ van U2, een compliment wat mij betreft als je dat zó subtiel weet te doen. Is het een afscheid van het leven? Of over misschien wel je grootste afscheid van de liefde van je leven?
In de laatste song is het lekker stoeien in een andere jas, die van de jazz. En dat gaat ze goed af met ‘Way Of Love’ met daarin die lekkere saxofoon van Steven Sluiter. Met een knipoog naar ‘Love Hurts’ (Everly Brothers/Nazareth) zoeken de mannen de grenzen op van hun muzikale spectrum en is het gewoon lekker samen muziek maken en elkaar wat uitdagen. Denk dat ze dat live ook zeker doen met deze.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik the Sidekicks tot voor kort niet zo goed kende. Ik ben aangenaam verrast door deze muzikanten die in het Groningse Meulhörn wortel schoten. De zelf geschreven songs, die zanger Teo de Haan als gegoten zitten, worden knap vorm gegeven door z’n muzikale maten en buddies. Een speciale vermelding voor de dames die dit vocaal ondersteunen. Dit moet ook live toch wel heel speciaal zijn. Gaat dat zien!
(GJG 9,2)

Tekst: Aad Sneep

Het was voor mij een aangename verrassing toen ik het inmiddels alweer 3e album van THE SIDEKICKS beluisterde. De band heeft als thuisbasis het plaatsje Meulnhörn gelegen in Oost- Groningen en levert 9 eigen nummers af.

De cd getiteld HOMEMADE bracht me terug naar het geluid van de muzikaal gezien geweldige jaren ’70. De mix van blues en rock , soms vermengd met wat jazz en funk , werkt prima en komt op mij heel verfrissend over.

Het eerste nummer LAST FOOL gaat meteen lekker los met een pompende boogie waarin de hammondorgel en gitaar een hoofdrol spelen en word daarna gevolgd door de ietwat dromerige ballad BIRDS met in het midden een lekkere korte gitaarsolo. De rocker MIRROR is de spiegel die we ons moeten voorhouden hoe we ons heden ten dage gedragen ten opzichte van elkaar en HEY JIM is weer een lekker rustpuntje waarin Peter Hummel bewijst een prima gitarist te zijn en Teo de Haan vocaal zijn mannetje staat.

GET ME OUT OF HERE heeft een heerlijke funky ondergrond en YOU LEFT ME STANDING is een shuffle die lekker in het gehoor ligt. De lovesong KEEP THE FIRE BURNING deint zachtjes door en daarna het semi akoestische LAST TRAIN. De afsluiter WAY OF LOVE begint met een lekkere hammond waarna het over gaat in een jazz achtige blues met een fijne saxofoon.

Een eervolle vermelding wil ik geven aan het dames achtergrondkoortje en de productie die uitstekend uit de verf komen. We hebben er weer een prima Nederlandse band bij die zeker een groter publiek verdient.

 

Tekst: Muziekafdeling Vanderveen Assen

The Sidekicks – Homemade
Onlangs had ik (eindelijk) de eerste encounter met the Sidekicks, drummer Wim die trots meldde dat hun nieuwe album eraan zat te komen. Ik stelde voor om daar een instore aan te hangen en na wat heen en weer appen was de datum vlot geprikt, 11 mei. De mannen hebben een paar mooie maanden voor de boeg waarin ze dit album live gaan spelen. Met 9 songs, die samen voorbij de 40 minuten klokken, heeft deze band een fraai album afgeleverd. Daarbij vermeld ik graag dat ze deze songs zelf geschreven hebben, dat lijkt me toch de ultieme kick dat je dat samen geflikt hebt!
In ‘Last Fool’ geeft Arnout met z’n hammond het startsignaal en schieten ze onder de bezielende leiding van zanger Teo de Haan, uit de startblokken. Met een lekkere vuige sound knalt deze opener je om de oren. Heerlijk ook die damesstemmen die fijn tegengas geven op een verdomd lekker ritme van drummer Wim Entzinger. Lijkt me dat deze song ook de opener van de komende concerten zal zijn, heerlijk! In ‘Birds’ hoor je mooie die transparante sound waarin de zang goed te volgen is. Fraai gitaarwerk van Peter Hummel laat hier deze song vliegen op vleugels van dagdromen en een mooie muzikale wending met een ‘70’s vibe.
In ‘Mirror’ wordt gepleit voor meer verdraagzaamheid met soulvolle stemmen, een fijne bas (Fenno de Boer) een lekker ritme waarin gitaar en drums ons de weg wijzen naar die harmonie, zoals muzikanten dat kunnen… Met ‘Hey Jim’ zetten the Sidekicks een mooi blues ballade op de kaart. Zanger Teo de Haan excelleert hier schitterend met z’n stem en wat te denken van die fraaie gitaarpartij van Peter Hummel. Mooi dat zo’n sentimentele song niet gehinderd wordt door tijd en volledig wordt uitgerold, prachtig!
In het fijn groovende ‘Get Me Out Of Here (Take me Home)’ waarin de loyaliteit aan the right woman een voor mooie twist zorgt, zijn het die stemmen van CT Heida en Inki de Jong die deze song extra smeuïg maken. Geen blues zonder gedonder in de liefde, het is zou oud als de weg naar Rome, luister maar naar ‘You Left Me Standing (You’re So Cold As Ice)’. Dan volgt er weer zo’n lekkere song uit het hart met ‘Keep The Fire Burning’. Zanger Teo legt er z’n ziel in en dat hoor je. Wat ik er zelf tof aan vind is hoe de rest van de band deze song draagt en hoe gitaar en zang hier zo mooi hand in hand gaan in deze heerlijke top-song!
Met het geluid van een regenbui, een akoestisch gitaar wordt één van de mooiste songs op dit album ingeluid. ‘Last Train’ heet deze en heeft een beetje van de vibe van ‘One’ van U2, een compliment wat mij betreft als je dat zó subtiel weet te doen. Is het een afscheid van het leven? Of over misschien wel je grootste afscheid van de liefde van je leven?
In de laatste song is het lekker stoeien in een andere jas, die van de jazz. En dat gaat ze goed af met ‘Way Of Love’ met daarin die lekkere saxofoon van Steven Sluiter. Met een knipoog naar ‘Love Hurts’ (Everly Brothers/Nazareth) zoeken de mannen de grenzen op van hun muzikale spectrum en is het gewoon lekker samen muziek maken en elkaar wat uitdagen. Denk dat ze dat live ook zeker doen met deze.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik the Sidekicks tot voor kort niet zo goed kende. Ik ben aangenaam verrast door deze muzikanten die in het Groningse Meulhörn wortel schoten. De zelf geschreven songs, die zanger Teo de Haan als gegoten zitten, worden knap vorm gegeven door z’n muzikale maten en buddies. Een speciale vermelding voor de dames die dit vocaal ondersteunen. Dit moet ook live toch wel heel speciaal zijn. Gaat dat zien!
(GJG 9,2)

Tekst: Peter Marinus:

Meulhörn…Ik moet eerlijk toegeven, dat ik nog nooit van dit Oost-Groningse plaatsje had gehoord. Het is de thuisbasis voor de band the Sidekicks. Deze band werd in 2007 opgericht en debuteerde met het album ‘Blues And More Blues’. En die albumtitel geeft prima weer waar deze band zich mee bezig houdt. Bluesy muziek waarin de Classic Rock, en dan met name de ballads, een grote rol speelt. Door de prima krachtige zang  van Teo de Haan duiken er regelmatig Whitesnake/David Coverdale invloeden op.

Naast Teo bestaat de band uit Peter Hummel (gitaar), die ooit les kreeg van Erwin Java, Arnout Arkenbout(Hammond, piano), Fenno de Boer (bas) en Wim Entzinger (drums).

De blues komt in een aantal nummers prominent voorbij zoals in de opener van het album, Last Fool. Een lui schurende boogie met heerlijk pompend en gierend Hammondspel van Arnout Arkenbout, splijtend bijtend gitaarspel van Peter Hummel en de doorleefde zang van Teo de Haan.

Daarna volgt de warme bluesballad Birds. Een nummer, dat mij qua sfeer aan Shylina van Livin’ Blues deed denken.

Mirror is een zacht soulvol funkend bluesrocknummer en You Left Me Standing is een losjes rockende shuffle mat rauw bijtend gitaarwerk en de pompende piano van Arnout Arkenbout.

Zoals gezegd zijn de ballads flink vertegenwoordigd. Hey Jim is een heerlijk intiem nummer, Keep The Fire Burning een weldadig deinende ballad en Last Train klinkt al even intiem en warm. Get Me Out Of Herebewijst dat de band ook om kan gaan met een broeierig funky nummer.

De afsluiter van het album, Way Of Love, begint met de soulvol pompend Hammond waarna het nummer overgaat in een indringende slowblues met een verrassend swingende organjazz break.

Een prima nieuw album van the Sidekicks. Een aanwinst voor de Nederblues!

Tekst:

Steeds vaker worden mij cd’s toe gestuurd uit de Noordelijke provincies en het blijkt dat daar hele hordes talentvolle muzikanten rondrennen! Dat is hier in het Zuiden trouwens ook het geval, alleen weten hun cd’s blijkbaar niet mijn brievenbus te vinden. Bij iedere cd sta ik weer versteld van de goede kwaliteit, al versta ik er niet altijd alles van. Ach, dat zal met Rowwen Hèze en Gé Reinders daarboven ook wel zo zijn. Het gaat tenslotte om het gevoel dat je bij de muziek krijgt!
Bij blues en roots muziek uit het Noorden denk je automatisch aan wijlen Cuby, Ruben Hoeke of King Of The World, maar er is meer. Sinds enkele weken zou ik aan dit rijtje ook The Sidekicks willen toevoegen
Al geruime tijd draait hun cd “Texas Of The North” zijn rondjes in mijn auto cd speler en we hebben samen al heel wat kilometers afgelegd. Dat is bij mij niet gebruikelijk, maar deze cd luistert door zijn variatie zo lekker weg dat je al op de plaats van bestemming bent voordat je er erg in hebt.
“Texas Of The North” is de tweede cd van van The Sidekicks, de trots van Meulnhörn dat – zoals we op school geleerd hebben – in Groningen ligt.
Na hun eerder uitgebrachte cd “Blues And More Than Blues” gaat dit gezelschap – afgaande op de titel – lekker verder met waar zij hierop gestopt waren. Na 6 nummers heb ik al evenveel verschillende stijlen voorbij horen komen. Dat is mooi want je hoort maar al te vaak cd’s zonder afwisseling die als een soep opgelepeld kunnen worden. Een lekker hutspotje van stijlen is dan wel zo fijn!
Minnesota Mama is bijvoorbeeld een stuwende shuffle waarop ook CT Heida (zie recensie elders op deze site) en Inki de Jonge te horen zijn in de backings. Boogie Disease hoeft geen verdere uitleg – de naam zegt het al – gaat vooraf aan één van mijn favorieten de prachtige slow-blues This Is The Blues. Dit nummer doet mij qua gitaarspel en uitvoering een beetje aan Danny Bryant denken, iemand die je zonder moeite met zijn spel kippenvel kan bezorgen. Met Leaving Home wordt er ook een beetje aan funk gedaan. Variatie dus genoeg op dit album, waarin ik ook af en toe bekende fragmenten, melodielijnen, riffs of akkoorden meen te herkennen, nummers die ergens op lijken. Bad Luck heeft bijvoorbeeld iets weg van Born To Be Wild en Gloria. Ook in Land Of Hope klinken invloeden van ‘Van the Man’ door.
Meulnhörn wordt toegezongen als zijnde het Texas van het Noorden waarna met Not An Angeleen nummer volgt dat van een CCR album afkomstig kon zijn.
Met I Did Alright wordt er als afsluiter nog even een gevoelige slow blues tegenaan gegooid, waarin een hoofdrol voor het prachtige harmonicaspel van gast-muzikant Richard Koster is weggelegd.
“Texas Of The North” is geen cd die je eerst 10x moet draaien alvorens de gekreukelde grijze massa er vat op krijgt en het een beetje begint te kriebelen, nee, dit is een album dat je 10x (of vaker) draait omdat ie vanaf de eerste groeven meteen lekker wegluisterd!
Rest mij nog om te vertellen dat The Sidekicks op deze cd (er schijnt een wisseling te hebben plaats gevonden) bestaan uit Teo de Haan – zang, Hans van Lier – gitaar, Bennie Timmer– gitaar, Fenno de Boer – bas en Wim Entzinger – drums. Naast eerder genoemde gast-muzikanten zijn ook Remco Wind – keys en Martijn Bos – percussie van de partij.

Tekst: Ilse Croese

Dit vijftal uit Groningen heeft de afgelopen tijd wat tegenslagen gehad. Uit de oefenruimte werd hun apparatuur gestolen en er was een bandlid wisseling. Maar ondanks dat heeft The Sidekicks toch een nieuw album uit weten te brengen onder de naam Texas Of The North.

Alle bandleden zijn gedreven muzikanten in rhytm & blues en zijn van vele markten thuis. Door die veelzijdigheid heeft de band zichzelf al aardig in de kaart weten te spelen. Het album Blues And More Than Bluesdat in 2012 uit kwam, toen nog onder de naam Hans van Lier & The Sidekicks, bereikte de Album Top 100.

Maar dat was het verleden dus nu gaan we het hebben over het heden. Texas Of The Northis een plaat waarin blues de boventoon voert maar er zit wel een twist aan. De heren weten het voor elkaar te boksen dat ze een mix van blues, pop, jazz en bluesrock in één album kwijt te kunnen. Dit zonder dat het druk klinkt of dat de nummers samen niet als een geheel klinken.

Dat deze Nederlandse band niet Nederlands klinkt maken ze gelijk duidelijk. ‘Minnesota Mama’ heeft een geluid alsof je in, juist, Minnesota bent. Twee nummers later gooit de band het over een hele andere boeg. ‘Boogie Disease’ is een bluesnummer waar de rockinvloeden goed te horen zijn door middel van een gierende gitaar en een opzwepende drumpartij.

Een minpunt in het album is het nummer ‘Bad Luck’. De originaliteit van dit nummer is ver te zoeken. Door het gebruik van de klassieke drie-akkoorden principe lijkt dit nummer op veel andere bluesnummers en valt het daardoor in het niet.

Toch is het vijftal hun roots niet vergeten. Het nummer ‘Meulhörn’ gaat namelijk over hun thuisbasis met dezelfde naam. Een heerlijk rustpunt in het album waarbij er echt kan worden geluisterd naar waar over gezongen wordt. Het plaatsje Meulhörn is namelijk de plek waar de band altijd naar terug wil.

Texas Of The North is een veelzijdig album wat ook een veelzijdig publiek kan trekken. Met dit album gaan The Sidekicks hun populariteit vergroten.

Tekst: Fred Pach

 (Waardering Muziekwereld) 8½

De roots van deze Groningse bluesband voert terug naar 2008 toen de band werd opgericht onder de naam Hans van Lier and the Sidekicks. Hans van Lier heeft na voltooiing van het nieuwe album Texas Of The North de groep in goede harmonie verlaten om zijn geluk te beproeven in een nieuwe band met een aantal eveneens uit Groningen afkomstige gerenommeerde muzikanten. In Peter Hummel hebben de overige leden van de Sidekicks een uitstekende vervanger gevonden.

Texas Of The North bevat vanzelfsprekend de nodige bluesnummers, maar er zijn in een aantal nummers ook andere muzikale invloeden te horen hetgeen het album zeer afwisselend opkleurt.  Het album trapt af met Minnesota Blues, een voortreffelijk bluesnummer. Daarop volgt On My Own, dat meer een rootsrock-karakter heeft waarmee zich al gelijk de diversiteit van het album openbaart. De volgende 10 nummers zijn eveneens voortreffelijk, variërend van boogie, blues tot gitaarrock. Uitschieters zijn wat mij betreft de rocknummers On My Own, Land Of Hope, Best Days en Meulhörn, alsmede de prima slow-blues Did Allright, waarin Hans van Lier en Richard Koster solerend schitteren.

Resumerend kan ik stellen dat Texas Of The North een uitstekend gevarieerd album is geworden. Ik heb er alle vertrouwen in dat Peter Hummel in de voetsporen zal treden van Hans van Lier, zodat de band de nummers van het album ook live zal waarmaken.

Tekst:

In het hoge noorden werd een blues-rock band op gericht met de naam Hans van Lier & the Sidekicks. Nu heet de band The Sidekicks. De mannen hebben zich laten inspireren door ‘oude’ muziek, en daar een eigentijdse draai aan gegeven. Op hun album ‘Texas in the North’ staan 12 zelfgeschreven nummers.

Met ‘Minnesota Mama’ opent dit album op een traditionele, swingende manier. Zang en muziek klinken meteen lekker! Wat vooral opvalt het is goede staaltje bluesharp van gastmuzikant Richard Koster. De backing vocals bestaat uit mooie stemmen, al haalt dit de pit wat naar beneden. Toch past dit binnen het geheel. De piano van Remko Wind pingelt er zo nu en al rockend doorheen. Tijdens ‘This Is The Blues’ weten The Sidekicks mij voor het eerst ‘in te pakken’. Zang en muziek versterken elkaar, samen weten ze de emotie goed over te brengen. Melodie heeft de overhand ten opzichte van het ritme. Langzame bastonen zorgen dat ‘droefheid’ meer diepgang krijgt. Ook nu hebben de toetsen meerwaarde. Geweldige laid-back track, waar bij de percussie naadloos aansluit op de veranderingen binnen de muziek. Deze keer geen backing vocals. Deze track is mooi zoals hij is, zeer mooi zelfs. Waarbij de stem van Teo de Haan erg goed tot zijn recht komt.

‘Leaving Home’ heeft een heerlijk intro waarbij bluesharp en toetsen op de voorgrond treden. Snel nemen de snaren het over. Na één keer luisteren herken je direct de opvallende elementen in de melodie. Zeker omdat de bluesharp en de toetsen terug blijven komen. Ik zit met mijn voet mee te tappen met het pakkende ritme. Tijdens het instrumentale stuk scheurt de bluesharp er lekker tussendoor. Het verloop van de track is vrij voorspelbaar, maar dat is absoluut niet hinderlijk. ‘Meulnhörn’ heeft een mid tempo start maar een laid-back sfeer. Deze track gaat over thuisbasis van deze band. En wordt bezongen als ‘Texas in the North’. De toetsen dwarrelen er zo nu en dan doorheen, op andere momenten vormen deze juist op de achtergrond mooie aanvulling. Weer heerlijk gitaarspel tijdens een instrumentaal stuk. Ik blijf ongemerkt meetappen met mijn voet. Af en toe heeft Teo een licht schorretje op zijn stem. Zijn stem past perfect bij de muziek en tekst.

Laidback op zijn langzaamst in ‘I Did Allright’. Hier worden de toetsen stroperig langzaam bespeeld. De snaren en de drums gaan mee in deze flow. De emotie is goed te horen in de langzame zang. Richard Koster blaast af en toe een paar noten op zijn bluesharp. Dit heerlijke lange nummer is om bij weg te dromen. Het instrumentale stuk en de zang van Teo verdienen de wow-factor. Het einde van het nummer voel je aankomen. Wat een geweldige afsluiter!

Hoewel ik zeker van up-tempo houd, zijn het de laid back tracks die de meeste indruk op mij maken. De structuur van de nummers is over het algemeen vrij eenvoudig. Tekst en muziek zijn regelmatig voorspelbaar. Voordeel is dat je al snel mee kunt zingen. De backing vocals worden regelmatig ingezet. Deze heldere stemmen snoepen soms wat aandacht weg van Teo’s zang. Want wat heeft hij een mooie stem. De manier waarop de backing vocals te horen zijn, past wel in het totaalplaatje. De basis is (traditionele) blues. Daar weet The Sidekicks met toevoeging van rock, swing jazz en licht poppy invloeden een goede, toegankelijke en smaakvolle mix van te maken.

Tekst:

Een half decennium geleden leek alles mee te zitten voor The Sidekicks. Het in 2012 uitgebrachte album Blues And More Than Blues werd lovend ontvangen door critici en de band maakte zijn opwachting bij veelbeluisterde programma’s van onder andere 3FM. De single Happy Song werd zelfs als ‘redmiddel tegen de crisis’ aan de Tweede Kamer aangeboden en haalde daarmee Nieuwsuur. The sky leek the limit maar helaas pakten donkere wolken zich samen boven de toekomst van The Sidekicks.

Volwaardige act


In de succesvolle jaren na 2012 kwam de bluesband tot wasdom als volwaardige act en in 2014 was de tijd dan ook rijp om met een nieuwe plaat op de proppen te komen. Zodoende streek het vijftal neer in het buurtschap Meulnhörn bij Siddeburen om aldaar inspiratie op te doen voor een aantal nieuwe nummers.

Noodlot

Die inspiratie kwam er, maar wellicht in overtollige hoeveelheden. De bandleden hadden verschillende ideeën, kwamen er niet uit en besloten het project even in de ijskast te zetten. In 2015 werden de sessies weer opgepakt en er leek een mooie periode voor The Sidekicks aan te breken. Er werd veel opgetreden en weldra zou de financiering van het nieuwe album rond zijn. Maar toen sloeg het noodlot toe. Rond de kerstdagen van dat jaar betraden de bandleden de Meulnhörn. Binnen troffen zij echter een leegte aan: de hele boel bleek te zijn leeggeroofd. Waarde van het ontvreemde materiaal: tienduizend euro. Weg financiële planning, weg album.

Crowdfundingactie


Tenminste, dat zou men denken. Blijkbaar had de band met Blues And More Than Blues toch een flinke fanschare opgebouwd, want uit het hele land kregen de mannen apparatuur toegestuurd waardoor de geplande optredens toch hun doorgang konden vinden. In 2016 werd er zelfs een crowdfundingactie op poten gezet en bood producer Huub Reijnders de band aan om de nieuwe plaat op te nemen in de befaamde Wisseloordstudio’s te Hilversum, waar eerder grootheden als Elton John, Foo Fighters en Michael Jackson werk op de band zetten.

Afscheid Hans van Lier

Opnieuw leek de zon rijzende voor The Sidekicks, maar wie de wet van Murphy kent weet: als er iets mis kan gaan dan gebeurt dat ook. Artistieke verschillen en gezondheidsredenen zorgden ervoor dat de bandleden in goed overleg besloten afscheid te nemen van gitarist Hans van Lier. Opnieuw toonde de band zich echter weerbaar; in de persoon van Peter Hummel werd een vervanger gevonden en langzaamaan vonden de eerste nieuwe nummers hun weg naar het publiek.

Verrijking van de muziek


In de eerste van deze nieuwe nummers, This is the Blues, is de ellende van de afgelopen jaren duidelijk voelbaar. “No job, no dough, I got nothing to lose”, jankt zanger Teo de Haan. Van Lier, wiens partijen nog wel op het album staan, laat zijn gitaar voor zich spreken. Maar gelukkig heeft de tragiek van de met teleurstelling en tegenslag doorspekte voorgeschiedenis van deze opnamen zijn weerslag op de muziek op een manier die deze enkel verrijkt. Zoals de grote Otis Rush al zei: “A guy will promise you the world and give you nothin’, and that’s the blues”.

Not an Angel


Met de nieuwe single Not an Angel laten The Sidekicks merken dat ze zich niet uit het veld laten slaan. Het nummer kent een lekker rap tempo, de productie klinkt fris en al doen teksten als “yesterday I cried, I just couldn’t get to sleep” anders vermoeden, de band speelt als een onbevangen jongensgroepje. Met dit werk als voorbode van het nieuwe album lijkt het toch nog goed te komen met The Sidekicks. En als de boodschap dat de band de boel weer op rails heeft nog niet duidelijk genoeg was dan zorgt de videoclip daar wel voor.

Na alle ellende lijken The Sidekicks dan toch weer back on track te zijn.

Tekst:

Eigenlijk heb ik me qua landschap nooit afgevraagd of Texas nou op Groningen lijkt, maar het zou zowaar kunnen. Geen idee. De overeenkomst zou ook wel iets met de bluesmuziek te maken kunnen hebben. Bluesband The Sidekicks komt uit Groningen en deze release heeft als titel meegekregen Texas Of The North, vandaar dus mijn gedachten. The Sidekicks bestaan uit oude knarren die je zou kunnen kennen als Hans van Lier & The Sidekicks, maar Van Lier is inmiddels geen onderdeel meer van deze bluesband. Het album was echter al klaar, en zo horen we naast nummers waar Van Lier aan meeschreef ook zijn gitaarwerk. Weggooien is ook al zoiets. Maar goed, inmiddels is er een vervanger dus kwam de plaats alsnog uit. De foto op de hoes heeft wel wat en de stempel ´Made In Meulnhorn´, de thuisbasis, is wel grappig. Het gaat echter om de muziek, en er is niets mis met hun blues. Op zang is er Ted de Haan. Hij heeft een lekkere strot, er zijn twee gitaristen, een bassist en nog een drummer. Bovendien worden er de nodige kundige muzikanten toegevoegd. Dat begint al meteen op opener “Minnesota Mama” met een vette bluesharp. Het is zo’n nummer die een café op zijn kop zet, waar het bier rijkelijk van gaat stromen en waarna het zweet van de muren klotst. The Sidekicks houden zich echter in het volgende nummer ”On My Own” in. Er is wel ruimte om bij te komen en om lekker luchtgitaar te spelen, maar hierna gaat het in “Boogie Disease” in een lekker tempo verder. De temperatuur stijgt. Om hierna weer af te koelen in “This Is The Blues”, waar ik wel aan die andere Noorderling Harry Muskee moet denken. Zo kan ik wel even doorgaan. Persoonlijk vind ik dan een nummer als Land Of Hope dan weer wat te poppy en vooral teveel `lalalala´. Maar goed als ik dan een track als “Leaving Home” hoor dan is het wat mij betreft weer prima in orde. Of een “Best Days” die toch wat te gladjes is, maar als je dan “Not An Angel” hoort dan is het wat mij betreft weer goed. Kortom een plaat waar je je niet voor hoeft te schamen, en weer een bewijs dat er genoeg fijne bluesbands in ons land bestaan. Ook in Groningen.

Tekst: Martin van der Velde

Het bestaan van de band voert terug naar 2007, toen nog onder de naam Hans van Lier and the Sidekicks, maar ondertussen spelen de mannen al weer geruime tijd onder de naam The Sidekicks. Hans van Lier heeft net na het afronden van de cd opnames de band in goed overleg verlaten en gaat verder  als de Hans van Lier Band, een band die bestaat uit een aantal gerenommeerde Groninger muzikanten, met bassist Lou Leeuw en drummer Harrie Groenewold in de gelederen en altijd actief is geweest naast de Sidekicks. In Peter Hummel hebben de overige leden van de Sidekicks een uitstekende vervanger gevonden. Deze door BB King, Eric Clapton en Gary Moore beïnvloede gitarist is al vanaf zijn elfde bezig met het gitaarspel en was initiatief nemer van het formeren van de Bluesdealers, de huisband van het Winsumer muziekcafé en begeleide met dit collectief onder andere Harry ‘Cuby’ Muskee en Erwin Java. Na deze periode legt Hummel zich meer toe tot rockmuziek en maakt hij onderdeel uit van bands als Bucklewear en Wally’s Playground. Dit gegeven sluit naadloos aan bij de koers die de Sidekicks tegenwoordig varen. Naast blues is het repertoire nog meer opgerekt naar aanverwante stijlen en tapt de band op ‘Texas Of The North’ uit een nog ruimer vaatje aan muzikale invloeden. Teo de Haan neemt tegenwoordig volledig alle vocalen waar en dat gaat hem uitstekend af, mede dankzij zijn strakke en ervaren ritmesectie, die bestaat uit drummer Wim Entzinger en bassist Fenno de Boer. Bennie Timmer maakt als gitarist de band compleet en maakt samen met de ritmesectie vanaf dag één onderdeel uit van de Sidekicks. Zanger en frontman Teo de Haan sluit zich in 2009 bij de band aan en is wellicht met zijn jarenlange en brede ervaring mede bepalend voor de koerswijziging die de band in de loop der jaren heeft doorgevoerd. De band heeft al een behoorlijke tijd aan deze nieuwe uitgave gewerkt, plannen worden in 2014 gesmeed maar na het uitblijven van concrete nummers wordt het project eerst weer in de ijskast gezet, om het in de loop van 2015 weer opnieuw op te pakken en het in de oefenruimte in de buurschap Meulnhörn vlak bij Siddeburen volledig vorm te geven. Maar het noodlot slaat toe, de complete oefenruimte wordt volledig leeggeroofd en dit voorval laat de band met een financiële strop achter. Via een crowdfundingsactie heeft de band toch de mogelijkheid gekregen om de nieuwe schijf in de befaamde Wisseloordstudio’s te Hilversum vast te leggen. De door van Lier en Koster geschreven openingstrack Minnesota Mama heeft Hans al eens eerder in 1999 in Minneapolis vastgelegd. Tijdens een Amerikaanse tour met de GB Leighton Band, waaraan ook Richard Koster deelneemt wordt dit nummer in de studio als single opgenomen. Ook nu is Richard Koster, die wij  vooral kennen van zijn harmonicaspel bij de Cuban Heels weer aanwezig en vult Hans van Lier uitstekend aan. De door Hans van Lier geschreven tracks pik je er meteen uit, ook Boogie Disease is mede van zijn hand en zoals de titel doet vermoeden is het nummer opgebouwd rond een stevig boogie ritme, die in dit geval lekker veel vaart mee krijgt. Maar we horen ook uitstekende poprock songs terug op deze schijf. On My Own, Land Of Hope, Best Days en Meulhörn zijn heerlijke vlotte songs met fraaie structuren waarbij op enkele tracks Remco Wind op toetsen komt ondersteunen. Even moet ik denken aan Van Morrisons` Gloria bij de eerste tonen van Bad Luck, maar het nummer krijgt toch een geheel andere wending. Om nog even met vergelijken door te gaan, Not An Angel zou niet op een CCR album hebben misstaan, een zeer catchy song, die goed blijft hangen. De schijf eindigt met de heerlijke, lang uitgesponnen slowblues I Did Allright met veel ruimte voor het uitstekende solowerk van Hans van Lier en zijn vroegere Billy and the Blues Demons maatje Richard Koster. ‘Texas Of The North’ is een zeer gevarieerde cd geworden, die door allerlei omstandigheden even wat langer op zich heeft laten wachten. Ondertussen moesten we het doen met de single Not An Angel, die terecht de nodige airplay mocht beleven. Live zullen de nummers door de eigen invulling van de gitaarpartijen door Peter Hummel uiteraard anders gaan klinken, maar met een geroutineerde band  als de Sidekicks achter zich zal dat die uitdaging aanmerkelijk makkelijker maken. Om hem niet te kort te doen vermeld ik nog even de zesde Sidekick, geluidsman en techneut Klaas Wolf, die van meet af aan altijd verantwoordelijk is voor uitstekende “Sidekicksound”.

Source: Blues Magazine 

 

Tekst: Jan van Eck

Na de eerste keer de cd gedraaid te hebben, ben ik het met de titel “Blues and more than blues’ helemaal eens. Dat er meer tussen hemel en aarde is dan blues wisten we al, maar lekker samengeperst op een cd van ruim 65 minuten, zie je niet vaak, zeker niet op dit niveau, want dat mag je gerust stellen, de cd is van hoogstaande kwaliteit met een mix van blues, rock, pop en jazz,. ‘One more drink’, de opener, hakt er lekker in met een blaassectie en lekker pianospel van Helmig van der Vegt (ex Cuby)die we vaker op de cd tegen zullen komen. ‘Looking for love’ laat me even schrikken, toch geen cover van Shocking Blue (Venus)? Nee toch niet, even op het verkeerde been gezet door de begin tonen, al lijken er soms wel meer invloeden van grote Nederlandse bands te horen te zijn oa de Nits en Herman Brood, wel een heerlijk nummer met weer heerlijk toetsenwerk. ‘No man’s land’ is dan weer een wat steviger rockend pop nummer, waar zanger Teo de Haan schitterend wordt bijgestaan door de backingvocals en Hans himself weer mooie gitaarlijnen uitzet. Het jazz gedeelte bestaat uit ‘Ain’t no blues around’, ‘I’m sorry’, maar dan wel lichte jazz die heerlijk in het gehoor ligt en totaal niet misstaan op deze cd, uitstekende nummers. ‘Happy song’ is zo’n lekker ouderwets klinkend nummer met prachtige honky tonk piano, je wordt hier inderdaad happy van. Het laatste nummer ‘It’s over’: schitterend, maar geen nood, gewoon de cd weer overnieuw draaien. Ik heb na het beluisteren ook maar eens even de cd’s Hans van Lier – Hans van Lier en Hans van Lier & the Sidekicks – Eyes like a hurricane erbij gepakt ter vergelijk en ja die waren meer blues, maar deze nieuwe schijf zal zeker een groter publiek aanspreken. Alweer een prima album van Nederlandse bodem. Hoe het live gaat klinken weet ik niet, maar ik hoop er ooit bij te zijn, zeker als er ook de backing vocals, blazers en toetsenist er bij zijn.

Source: Blues Magazine

Geschreven door: Edwin Wendt

Laat je niet in de luren leggen door de hoes van deze cd: vijf middelbare mannen in het zwart, een albumtitel waarin het woord ‘blues’ twee keer voorkomt en een bandnaam  waar weinig glitter en glamour uit spreekt.

Dit derde album van het Groningse vijftal Hans van Lier & The Sidekicks maakt de titel, blues en meer dan blues, volledig waar. In de veertien door de band zelf geschreven nummers komt de blues meer dan eens te voorschijn. Dat begint al bij opener One More Drink. Maar in track 2, het door zanger en benjamin Teo de Haan (1973) geschreven Looking For Love, komt ineens de jazzrock om de hoek piepen.  En in Happy Song klinkt De Haan als een rasechte crooner.

Deze vijf muzikanten hebben stuk voor stuk hun kilometers gemaakt in de (roots-) muziek, waarbij zeker het cv van bandleider Van Lier opvalt. Hij maakte al een plaat met Double Trouble, de voormalige begeleidingsband van wijlen Stevie Ray Vaughan en met voormalig Rolling Stone Mick Taylor. Als het om ‘namedropping’ gaat, kan drummer Wim Entzinger ook zijn partijtje meeslaan: Harry Muskee, Erwin Java en Magic Frankie zijn maar een paar van de namen waarmee hij samenwerkte.

I’m Sorry is een bluesballad van het soort waar Harry ‘Cuby’ Muskee het patent op leek te hebben, net als slotstuk It’s Over, waarin ruim zeven minuten lang alle bluesregisters worden opengetrokken. Over Cuby gesproken: pianist Helmig van der Vegt, die ruim veertig jaar geleden  al meespeelde op Appleknocker’s Flophouse, doet op dit album ook mee. Maar Hans van Lier & The Sidekicks is er niet de band naar om op zo’n naam te ‘leunen’. Daarvoor hebben de bandleden, samen en afzonderlijk, teveel een eigen gezicht.

Onder de gezamenlijke noemer The Sidekicks laten gitaristen Van Lier en Bennie Timmer hun gitaren scheuren, bewijst zanger Teo de Haan dat hij zijn invloeden (van Nick Cave tot Walter Trout) allang tot een eigen geluid heeft weten te smeden en kiest de ritmetandem Fenno de Boer-Wim Entzinger afwisselend voor een stuwend boogiewoogieritme, een jazzy shuffle of een slepende soulbegeleiding.

Het avontuur van Hans van Lier in de VS eind jaren negentig leverde een plaat op waar Van Lier trots op is, maar die niet tot de verwachte, en misschien ook wel verdiende doorbraak leidde. Zodoende bleef de gitarist ‘een van de best bewaarde bluesgeheimen van Nederland’. Dat is misschien even leuk, maar niet meer als je 51 bent. Hans van Lier hoopt dan ook dat Blues And More Than Blues hem erkenning buiten het blueswereldje gaat opleveren.

Of dat lukt, is in de overvolle, vaak op uiterlijkheden gefixeerde muziekwereld nog maar de vraag, aan het uiterst gevarieerde songmateriaal, van pure blues via jazz en soul tot pop van Hans en z’n maten en aan de toegankelijke productie van Michiel Hoogenboezem zal het niet liggen.

 

Geschreven door: Erwin Zijleman

Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Hans van Lier & The Sidekicks hebben een album afgeleverd met de titel Blues And More Than Blues en dat is een vlag die de lading uitstekend dekt. De Nederlandse muzikanten beginnen bij lekkere rauwe blues en daarvoor gaat de stelling waarmee deze recensie begint bijna altijd op. Ik ben gek op vernieuwing in de popmuziek, maar blues moet gewoon klinken als blues. De blues van Hans van Lier & The Sidekicks klinkt als blues en ik moet zeggen dat het heerlijk klinkt. Lekker rauw en doorleefd met een oerdegelijke ritmesectie, vette blazers, heel veel spetterend gitaarwerk, een tingelende piano, een scheurende mondharmonica en natuurlijk een rauwe strot. Zo klinkt goede blues al vele decennia en dat moet ook nog vele decennia zo blijven als het aan mij ligt. Hans van Lier en zijn band beheersen echter meer dan één trucje. Het spelen van authentieke blues beheersen ze tot in de perfectie, maar Blues And More Than Blues bevat ook een aantal songs die vooral jazzy klinken en een aantal songs die de paden van de (roots)rock betreden. Ik geef eerlijk toe dat de bluesy songs in eerste instantie mijn voorkeur hadden, maar ook op andere terreinen kunnen Hans van Lier & The Sidekicks uitstekend uit de voeten en het valt me op dat deze songs steeds beter worden. Probleem van Hans van Lier & The Sidekicks is natuurlijk dat er heel veel bands zijn die dit soort muziek maken (waarvan de meeste waarschijnlijk ook een wat meer aansprekende naam hebben), maar ik moet zeggen dat ik in dit genre niet vaak platen hoor met de kwaliteit van Blues And More Than Blues. Dit dankt de plaat vooral aan haar veelzijdigheid. Blues And More Than Blues schakelt tussen oude blues mannen, Herman Brood, Gary Moore de Rolling Stones en ZZ Top, maar draait ook haar hand niet om voor nachtclub jazz of een ballad zoals Joe Cocker ze in zijn beste dagen zong. Waarschijnlijk zijn Hans van Lier & The Sidekicks op het podium nog veel beter dan op de plaat, dat geldt immers voor de meeste muzikanten in dit genre, maar Blues And More Than The Blues mag er zeker zijn. Ik haal per jaar hooguit een handjevol blues platen in huis en meestal minder. Dat geldt waarschijnlijk voor meer lezers van deze BLOG, maar een ieder die de aanschaf van een blues plaat overweegt adviseer ik om de nieuwe plaat van Hans van Lier & The Sidekicks in huis te halen. Deze biedt immers een onvervalste portie stevige blues van hoog niveau. De band won niet voor niets de Dutch National Blues Award 2012. De minstens even smakelijke  “more than blues” krijg je er gratis bij. Een voordeeltje dat niemand mag laten lopen.

Geschreven door: Karst Jaarsma

Hans van Lier is een Groningse bluesgitarist, die reeds op bescheiden schaal internationaal succes boekte. Hij toerde door Europa met Mick Taylor en hij speelde in Double Trouble, de voormalige band van Stevie Ray Vaughan. Tegenwoordig speelt hij met een groepje muzikale vrienden onder de naam Hans van Lier & The Sidekicks. Voor de release van Blues And More Than Blues verdiepen ze zich in de verschillende facetten van de blues. Dat lukt zeer goed.

Meteen trekt de plaat je volledige aandacht met een jankende gitaaropening, hierna ontpopt zich in ‘One More Drink’ een heerlijke boogiewoogie. Met name de blazerssectie en orgelklanken geven het nummer kracht. Een nummer dat live ook een voortreffelijk opening moet zijn.

Vervolgens trekt de cd van het ene hoogtepunt naar het volgende. De blues wordt zo bijvoorbeeld uit een verrassende hoek benaderd met het vrolijk stemmende ‘Happy Song’. Waar de heren hier nog tegen jazzy muziek aan schuren, wordt de plaat afgesloten met blues in de meest pure zin van het woord. Het bijna zeven en een halve minuut durende ‘It’s Over’. Zanger Teo de Haan bouwt langzaam de ellende op tot een bezielde gitaarsolo. Wederom verrassen de blazers aangenaam.

Met Blues And More Than Blues bewijst Hans van Lier, samen met The Sidekicks, dat je voor de blues niet altijd naar de Verenigde Staten hoeft te kijken. Met het veelvuldig gebruik van een blazerssectie, jankende gitaren en orgels zijn de nummers ijzersterk geproduceerd. Dit, en de aangename afwisseling tussen ballades en meer uptempo blues, maakt Blues And More Than Blues een van de sterkste platen in haar genre dit jaar. Alvast boeken voor de komende blues festivals!

Geschreven door: Wasser Prada

Blues und dazu noch ein wenig Rock, Rhythm & Blues und eine Spur Jazz – das ist so ziemlich genau dass, was einen auf dem Album der niederländischen Band Hans van Lier & The Sidekicks erwartet. Und das ist wesentlich spannender, als es sich hier liest.

 

Unsere europäischen Nachbarn bezeichneten in den letzten Jahren den Gitarristen Hans van Lier gern als das bestgehütete Geheimnis des Blues in den Niederlanden. Der 1961 geborene Musiker hatte etwa gemeinsam mit Double Trouble und dem „Stone außer Dienst“ in den USA ein Album eingespielt. Aber erst jetzt hat er mit den Sidekicks (Sänger Teo de Haan, Bennie Timmer – g, Fenno de Boer – bg, Wim Entzinger – dr) eine Band, die seiner Vielseitigkeit gerecht wird. Neben Lier als musikalischem Schwerpunkt der Truppe ist vor allem Sänger de Haan eine echte Entdeckung. (Okay die Niederländer kennen ihn wahrscheinlich schon, war er doch seit den 90er Jahren Sänger der nicht unbekannten Rockband PLAT aus Groningen.) Bei den Sidekicks ist sein rauhes Organ wahlweise schmeichelnd oder auch wieder voller überschäumender Energie. Seine Liebe zu Nick Cave ist dabei nicht zu überhören. Aber auch Walter Trout nennt er als Vorbild. Und der hat ja gerade in den letzten Jahren sich immer mehr zu einem echten „Blues-Prediger“ entwickelt.

Und so ist „Blues And More than Blues“ eines jener Alben, die man einfach nicht in eine der beliebten Genre-Schubladen stecken kann. Da gibt es klassischen Rhythm & Blues (mit ordentlichen Bläsern als Verstärkung), wo van Liers Gitarre sich schneidend durch den Groove wühlt wie damals bei Albert Kings Stax-Alben. Es gibt die klassischen Blues-Shuffle, Rock („No Rolling Stone“!), und dann noch Hybrid-Formen (wie nennt man so ein Lied wie den „Happy Song“ mit seinem verstimmten Piano und dem an Shanties erinnernden Pfeifkonzert? Oder den jazzigen Surfsound des„Alpaca-Blues“, der dann doch wieder in Richtung Soul abgleitet um dann in ein heftiges Bluesharpsolo zu münden?). Nein, man sagt einfach: Das ist Blues. Und das ist gut so und kann bedenkenlos weiterempfohlen werden.

Geschreven door: Ronald

Blues and More than Blues” is zo’n plaat waar de kwaliteit van af straalt. On-Nederlands goed zou je bijna zeggen. Maar deze rasechte Nederlandse muzikanten laten horen dat ook in de lage landen de blues wordt gepredikt, en hoe! Hans van Lier is een uitstekende gitarist en hij heeft groepje muzikanten verzameld die de blues tot in den treuren snappen. Maar zoals de titel van de plaat doet vermoeden, verkennen van Lier en zijn trawanten de grenzen van de blues. Invloeden uit de soul, rock en ook jazz komen voorbij. Van Lier zet deze genres gemakkelijk naar zijn hand. Deze aanpak zorgt ervoor dat “Blues and More than Blues” een gevarieerde plaat is geworden.